Oddself

Oczykół zajechał raz pod okno moje swoim Oczykołem Strach wielki, zły, obnażył kły zabrzmiały dreszczy triole wnet wzleciał i roztrzaskał dni, już mierzę się z chochołem za nami pasażer pozostał w dole - spokojna, spogląda w naszą stronę - milcząca, Prawda w Oczykole

Scenę wnet z mroku nicości wyłania grzmot światła - niech stanie się teatr Cztery postacie u sztuki zarania i cisza i bezruch w nich wzbiera Wtem pęka i w pęd się zrywa namiętny Ta Pierwsza, lecz chaos ją gna A gdzie liczb jeszcze brak tam i rytm niepojęty, na pomoc więc rusza jej Pan Uszyty w garnitur na miarę swych manier doskoczył, ukłonił się w pas Ta Pierwsza w rumieńce spłonęła i zwyczajem panien skruszyła się w spazm Fatalny to romans - namiętnośc w ramionach tak chłodnych, jak chłodny jest czas

na szczycie w końcu zabrakło mi tlenu i mgła jakaś dziwna skuła mówienie na szczycie zabrakło nareszcie i snów I gdy będę wspinał na szczyt ten się znów Będę miał większe, mądrzejsze życzenie A to co pod spodem? Zabrakło tlenu.

jestem zwierzęciem co łaknie krwi         oddycha dymem         i z muz wściekle drwi nigdy nie minę         jestem minięciem jesteś powietrzem zapachem snów         kimś, widmem we mgle   różnicą dwóch słów jedno jest w piekle   drugie jest wieczne jesteśmy trwaniem co łaknie snów         czymś, dymem we mgle   różnicą dwóch dni ja rodzę się dziś     ty jesteś wiecznie na granicy słów jesteśmy trwaniem    

                                                               Król    Codziennym zwyczajem Króla jest zasiadanie. Ze stękiem i trzaskiem zasiada całymi dniami, raz po razie, a nierozłączne trzask i stęk roznoszą się mrożącym krew w żyłach echem, nie tylko po sali tronowej, ale po całym zamku. Na ten sygnał zawsze kuli się coś we mnie, źrenice rozszerzają się w gotowości

na pierwszej kartce było napisane jak długo można to jeszcze wytrzymać? po pierwszej kartce nastąpiła odległość zbyt duża odległość od czegokolwiek po brzegi wypełniona nikim innym na drugiej kartce było napisane niech ktoś mi pomoże i po niej nie nastąpił ogólny żaden i nastąpił ogólny nie i na trzeciej kartce też chyba miało być coś napisane

Tęsknię często za rzędami Tych cyprysów, w nieskończoną Niekonieczność, ponad zanik Prowadzących ot świadomość. Za zapachem tej wieczności W mgieł wzruszonych śpiew wtuloną I za mżawką, z jej lekkości Pijąc biłem złość spragnioną. Tęsknię i za spacerami Po koronach drzew i chmur i Gwiazd płonących marzeniami Wspanych w zwiewne wiatru chórki. tęskno mi * * * Nie ma mgieł, cyprysów, mżawki, W nieistnienia stosie śpiących Skąd tęsknota, wspomnień

poezja nie istnieje bo jako chwilowe ułamkosekundowe mrugnięcie do nasłuchujących przerwa w transmisji zabłądzeń i bezdomne echo ona zdarza się raczej wbrew trwaniu zawsze tylko raz i tylko jednocześnie i tylko twarzą w twarz i raz za razem wiecznie

Czasami warto, a zwłaszcza gdy zmierzcha, Zachłysnąć się niebem, wpaść w siebie Z powietrza, Utonąć w jazgocie, do dna wypić chwilę Pomylić się, zakląć świat pchlich pomyłek Wśnić się w nieswoje i wzlecieć z kimś Wyżej Prześwietlić mdłe klisze i zemdleć od Zbliżeń I upaść i wzlecieć   I poić i bliźnić I bluźnić i wilczyć Krwią ziemię użyźnić! * * * Warto czasami, a zwłaszcza gdy świta, Zapaść w sen dalszy, b

pijany potykam się o próg kolejnego zmroku i nagle leżę nagi i naga obok mnie nadzieja sina, sztywna i zimna gdy dotykam gdy po raz (który?) sprawdzam jej puls niebo wgniata mnie w beton i przestaje chcieć próbować wstać i z zimna zapominam jak było wtedy kiedy nie było teraz wtem ona wstaje nadzieja podnosi się i wtyka w me usta papieros odpala nawet nie otrzepuje się dokładnie z siności i sztywności i tego zimna odchodzi za chwilę wstaję wypijam do dna tęsknotę co mi została po niej która odeszła i biegnę za ni&#